குழந்தைகள்

பூங்காவில் மொத்தம்
ஏழு குழந்தைகள் விளையாடினர்
என் பால்யத்தையும்
சேர்த்து எட்டு

பயங்கள்

ஒவ்வொரு பயமாக
தொலைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்
பயமாக இருக்கிறது
வேறு பயங்கள்
சேர்ந்து விடுமோ என்று

பொம்மைகளை விற்கும் போதெல்லாம்
குழந்தையாகி விடுகிறார்
கடைக்காரரும்

ஒரு கவிதையில்
வைத்துப் பார்க்க வேண்டும்
பேருந்தில் தரிசித்த
குழந்தையின் புன்னகையை

சிறுமியின் ஊர்தி

ரயில் வரைந்த காகிதத்தில்
கப்பல் செய்த சிறுமி
மழை நீரில் விட்டு
எல்லோருக்கும் காட்டி
சந்தோஷத்துடன் சொல்கிறாள்
ரயில் கப்பல்ல போவுது

கரும்பலகை எண்கள்

கணக்கு வாத்தியார் பரமசிவம்
இறந்து போனார்
மாணவர்களோடு
அஞ்சலி செய்யும்
கரும்பலகை எண்கள்

வந்து போகும்…

ஓடாத மின்விசிறி
அசைந்தபடி
தொங்கும் கயிறு
இப்படி ஒரு கனவு
வந்து போகிறது
சீக்கிரம் கனவை
தூக்கிலிட வேண்டும்

இன்னொரு எண்ணம்

எங்கோ என்னை
இழுத்துப் போய்
விட்டுப் போன
எண்ணத்திடம் கேட்டேன்
எப்படித் திரும்புவது
இரு இன்னொரு எண்ணம்
வரும் என்றது

இருள் தரையில்
விழாமல் சுழல்கிறது
ஒளி பம்பரம்

அம்மா

பார்த்துப் பார்த்து
சமைத்துப் போடுகிறாள் அம்மா
அம்மாவைப் பார்த்துக்கொள்கிறது
சமையலறை

புறாக்கள்

எங்களுக்கெல்லாம் வராத புறாக்கள்
தாத்தாவுக்கு மட்டும்
ஓடி வரும்
அருகில் வந்து தின்னும்
நாங்கள் கேட்டபோது
சொன்னார் தாத்தா
அடுத்த முறை தானியத்தில்
அன்பைத் தடவி
போட்டுப் பாருங்கள் என்று

முகவரி

நதியிடம் முகவரி கேட்டேன்
வழியெல்லாம் என் விலாசம்தான்
படித்துக் கொண்டே வா என்றது

நாம் காதலுக்கு வெளியே
சந்தித்துக் கொண்டோம்
பின் காதலுக்குள்ளே பேசியதை
பேச ஆரம்பித்தோம்

கடைசி வரை

கடைசி வரை
கண்ணாடி போடாமல்
தாத்தா வாழ்ந்ததாக
அப்பா சொல்வார்

எப்படி என்று
கேட்கும்போதெல்லாம்
புன்னகைத்தபடியே
போய்விடுவார்

நெடு நாள் கழித்து
தாத்தாவிடம் பெற்ற பதிலை
ஒரு நாள்
தாத்தா போலவே
அப்பா சொன்னார்

அட போடா நான் அன்பால
எல்லாத்தையும் பாக்கறேன்
அதான் தெளிவாத் தெரியுது

படகும் மீனும்

படகு கேட்டது மீனிடம்
நான் உன்னைப் போல்
நீந்த வேண்டும்

மீன் சொன்னது படகிடம்
நான் உனனைப் போல்
மிதக்க வேண்டும்

பதில்கள்

நீ பதில் சொல்வது
என் கேள்விக்குப் போதுமானது

நீயே பதிலாவது
என் வாழ்க்கைக்குத் தேவையானது

சமாதானம்

குடை எடுத்து வராத பெரியவர்
எப்போது நிற்கும் என்கிறார்

பின் நிற்பவர்களைப் பார்த்து
அவரும் ரசிக்க முயற்சித்து
அதுவாய் நிற்கும்
என்று சமாதானம்
சொல்லிக் கொள்கிறார்

நான் ஏறாத
ரயிலிலிருந்து இறங்குகிறேன்
இறங்க வேண்டிய இடத்தில்

தாத்தாவின் செருப்புகளை
நனைக்கிறது மழை
தாத்தாவைத் தேடியபடி

கொன்றுபோட்ட மலைப்பாம்பு
நெளிந்து கொண்டிருந்தது
மரணத்தின் மேல்

தொப்பி விற்பவன்
தலையில் அணிந்து சொல்கிறான்
வெயிலை

ஒரு கோடி மெளனங்களோடு
நீ விடை பெறுகிறாய்
ஒரு சொட்டுக் கண்ணீரோடு
நான் திரும்புகிறேன்

பார்வைகள்

உன் முதலிரண்டு பார்வைகளை
இப்படி எழுதலாம்
போரும் அமைதியும்

அன்பு வரைந்த புள்ளி

அன்பு வரைந்த புள்ளியில்
நீ கவிதை எடுக்கிறாய்
நான் உன்னை
எடுக்கிறேன்